Veel frameworks zoals ITIL, ASL en BiSL gaan sterk uit van het – in ieder geval grotendeels – op maat maken van computertechnologie op specificatie van de klant. Het is inmiddels duidelijk geworden dat deze strategie vaak leidt tot torenhoge kosten bij zowel de creatie als het onderhoud / beheer van dergelijke systemen. Tegelijkertijd voldoet de functionaliteit vaak niet aan de verwachtingen. Veruit de meeste organisaties maken daarom tegenwoordig gebruik van standaardcomponenten, zowel op hardware- als op softwaregebied.
Discussie: Maatwerk of standaard?
Een argument tegen de inzet van standaardcomponenten is dat het niet mogelijk zou zijn om unieke producten en diensten aan te bieden. Een simpele blik op een doos LEGO geeft aan dat deze redenering ongenuanceerd is. Als er maar voldoende goed geconstrueerde componenten voorhanden zijn, zijn ontzettend veel creaties mogelijk. Het gebruik van standaardcomponenten heeft wel als beperking dat doorgaans niet exact kan worden gecreëerd wat is gewenst. Een muur met een lengte van 51,745 cm bouwen van LEGO zal niet lukken. Of, vertaald naar de inzet van IT: het gebruik van IT binnen een bedrijfsproces zal ook geen 100% match geven. Maar bij goed geconstrueerde soft- en hardware componenten, die in het geval van software vaak ook nog op heel veel manieren aanpasbaar (configureerbaar) zijn, zal de mismatch ruimschoots binnen aanvaardbare grenzen blijven. Deze mismatch wordt uiteindelijk in het bedrijfsproces opgelost. Omdat FS en IT goed met elkaar samenwerken is dat goed realiseerbaar.
Ook in de toekomst zal het mogelijk blijven om hard- en software componenten op maat te (laten) maken. Maar het zal eerder de heel grote uitzondering worden dan de regel.